Η σκανδαλολογία που αναπτύχθηκε έντονα, το τελευταίο διάστημα από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ συνεπικουρούμενη και από το ΛΑ.Ο.Σ μέσα από τις εξεταστικές επιτροπές για SIEMENS και Βατοπέδι, αλλά και η προσπάθεια στηλίτευσης και συκοφάντησης των εργατικών, λαϊκών αγώνων, παίρνουν τον χαρακτήρα ενός ιδιότυπου ανταγωνισμού μεταξύ του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης για τις υπηρεσίες τους σε αυτούς και παράλληλα δημιουργούν τεχνητό κλίμα αποπροσανατολισμού του λαού.
Στη βάση υπαρκτών σκανδάλων επιχειρείται για άλλη μια φορά, η εξιλέωση του αστικού πολιτικού συστήματος και της βάρβαρης αντιδραστικής, αντεργατικής, αντιλαϊκής πολιτικής, που είναι το θερμοκήπιο που γεννάει, θρέφει και αναπαράγει τα σκάνδαλα. Το επιχείρημα ότι η οικονομική κρίση είναι απόρροια της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος και της κακοδιαχείρισης «ελαφροχέρηδων» ( κάτι που βέβαια συμβαίνει), θολώνει τα νερά, παραπλανεί και συσκοτίζει τις πραγματικές αιτίες της οικονομικής κρίσης.Η οικονομική κρίση είναι καπιταλιστική, χτυπάει το σύνολο των χωρών – μελών της Ε.Ε και χώρες έξω από αυτήν με πρώτη και καλύτερη τις ΗΠΑ. Είναι κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων σε λίγα χέρια, κεφάλαια δηλαδή που δεν μπόρεσαν να βρουν διέξοδο για να αναπαραχθεί το καπιταλιστικό κέρδος και υπερπαραγωγής στη βάση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών. Οι κρίσεις στον καπιταλισμό είναι σύμφυτες με την ίδια την λειτουργία του συστήματος, πρόκειται για ανίατη «ασθένεια» που δεν μπορεί να απαλλαγεί. Στην εξέλιξη του καπιταλιστικού συστήματος έρχονται στην επιφάνεια και ξεσπούν με βίαιο τρόπο όλες οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που έχει άναρχο και ανισόμετρο χαρακτήρα και οι λύσεις που δίνονται από τη ταξική σκοπιά της κυρίαρχης τάξης δίνονται για τη διαιώνιση του συστήματος και έχουν αντικειμενικά αρνητικές συνέπειες για τους λαούς. Η οικονομική κρίση του καπιταλισμού το 29 – 32 αντιμετωπίστηκε με το ξαναμοίρασμα των αγορών μέσα από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, της επιχειρηματικότητας, η δημιουργία ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος που πιπιλίζουν καθημερινά τα αστικά κόμματα ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ και οι δορυφόροι τους ανάλογα με το ακροατήριο ΛΑ.Ο.Σ και ΣΥΝ – ΣΥΡΙΖΑ αλλά και διατεταγμένοι δημοσιολόγοι βλ. ΣΚΑΙ, MEGA κυρίως, στοχεύουν στον ευνουχισμό των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Οι αξιώσεις των κεφαλαιοκρατών που κινούνται στη παραπάνω γραμμή είναι αντικειμενικά αναγκαίες για αυτούς και το σύστημά τους. Σε αυτή τη κατεύθυνση σχεδίαζαν όλα τα προηγούμενα χρόνια σοσιαλδημοκράτες, νεοφιλελεύθεροι, νέο «αριστεροί», οικολόγοι πράσινοι ( Γερμανοί, Γάλλοι) και συνδιαμόρφωναν κεντρικές πολιτικές επιλογές μέσα από την ιμπεριαλιστική Ε.Ε και τα όργανά της. Το μνημόνιο που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, ΛΑ.Ο.Σ και επί της ουσίας συμφωνεί η Ν.Δ αποτελεί τη ταφόπλακα των εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων. Δεν ήρθε κεραυνός εν αιθρία και ούτε αποτελεί σχέδιο διάσωσης της χώρας το ΔΝΤ όπως θέλει να το παρουσιάσει το ΠΑΣΟΚ, που τάχα μου δίνει και μάχες για να είναι λιγότερο επώδυνο για τους εργαζόμενους. Πρόκειται για μέτρα στρατηγικής επιλογής του κεφαλαίου ζωτικής ανάγκης του ίδιου του συστήματος.
Το εργατικό, λαϊκό κίνημα πρέπει να ξεμπερδεύει με τις αυταπάτες που καλλιεργεί διαχρονικά ο ρεφορμισμός (στη χώρα μας από τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ, ΣΥΝ – ΣΥΡΙΖΑ και τους διάφορους μαϊντανούς με αριστερό μανδύα που ξεπηδούν κατά καιρούς) ότι μια άλλη διαχείριση του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο θα βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Η αναμασημένη αυτή θεωρία των διάφορων οπορτουνιστικών, ρεφορμιστικών ρευμάτων μπορεί να βρήκε έδαφος σε μια άλλη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης της χώρας μας κυρίως στα τέλη της δεκαετίας του 70 και αρχές 80. Αυτό όμως σε τίποτα δεν αναιρεί τον ταξικό χαρακτήρα της οικονομίας και του αστικού εποικοδομήματος που συντηρεί στα σπλάχνα του τη βασική αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας και έχει χαρακτήρα ανείρευτης ταξικής πάλης που θα λυθεί με τη κατάκτηση της εξουσίας από τους παραγωγούς του πλούτου, την εργατική τάξη και θα απελευθερώσει τη κοινωνία από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Ο αγώνας σήμερα πρέπει να πάρει συνολικά πολιτικά ταξικά χαρακτηριστικά. Η πολιτική αναμέτρηση πρέπει να πάρει τη μορφή τάξη με τάξη οξύνοντας τη ταξική πάλη μέσα από τους εργατικούς, λαϊκούς αγώνες μέχρι το τελικό σκοπό που είναι η κατάκτηση της εξουσίας για άλλη οργάνωση της οικονομίας και σκοπό της παραγωγής. Αυτή είναι αντικειμενικά η μοναδική φιλολαϊκή διέξοδος από τη καπιταλιστική οικονομική κρίση που θα κάνει πραγματικά το λαό κυρίαρχο, νοικοκύρη και ευτυχισμένο στο τόπο του.
Ακόμη και να καταγραφούν σημάδια ανάκαμψης της οικονομίας, αυτή η ανάκαμψη θα είναι αναιμική και γρήγορα θα μπούμε σε νέο κύκλο κρίσης αφού πρώτα, όλες οι αντεργατικές αντιλαϊκές ρυθμίσεις θα αφήσουν βαθιά τα σημάδια τους με το μποναμά της φτώχιας και ανασφάλειας να χτυπάει κάθε εργατικό λαϊκό σπίτι χωρίς να μπορεί να ξεφύγει.
Σήμερα με τόνους λάσπη και ψεύδη, συκοφαντούν τους αγώνες του ταξικού κινήματος, το ΠΑΜΕ, την οργανωμένη πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ. Γιατί μόνο αυτό φοβούνται και όχι τις «στρακαστρούκες» των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών πλειοψηφιών ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ αλλά και άλλων βαθμών συνδικαλιστικής οργάνωσης που κυριαρχούν τα γαλαζοπράσινα αδερφάκια και οι «αριστεροί» σημαιοφόροι τους όπως ο ΣΥΝ – ΣΥΡΙΖΑ που αποτελούν φορείς ταξικής συνεργασίας, υποταγής και συναίνεσης. Χτυπούν το ΚΚΕ και τους κομμουνιστές που παλεύουν στο συνδικαλιστικό κίνημα γιατί έχουν επιστημονική μεθοδολογία, εργαλείο ανάλυσης τον μαρξισμό – λενινισμό που συνδυάζουν εύστοχα τη τακτική και στρατηγική ώστε με πολιτικά μέσα να δημιουργήσουν ρήγματα στον ταξικό αντίπαλο και τους πολιτικούς τους υπηρέτες μέχρι την ανατροπή τους, ώστε να ξεμπερδέψουμε μια και καλή με το βάρβαρο, σάπιο, απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα που έχει φάει εδώ και χρόνια τα ψωμιά του και το μόνο που μοιράζει απλόχερα είναι φτώχεια, σήψη και παρακμή.
Τα ρυάκια του ταξικού αγώνα έχουν δημιουργηθεί, η ενίσχυση τους είναι επιβεβλημένη, η συνένωσή τους αναγκαία ώστε να φτιάξουν ένα χείμαρρο λαϊκής αγανάκτησης, δράσης και πάλης που στο πέρασμά του θα πνίξει το παλιό και σάπιο και στη θέση του θα φτιαχτεί το νέο και καινούριο με εχέγγυα τις αξίες του συλλογικού ταξικού αγώνα, την ανιδιοτέλεια χιλιάδων λαϊκών αγωνιστών, την αυταπάρνηση και θυσία για ανώτερους σκοπούς. Να μην φοβηθούμε, νέες λαϊκές δυνάμεις να αναζωογονήσουν το εργατικό λαϊκό κίνημα, να μπουν μπροστά με νέες μορφές λαϊκής οργάνωσης και ταξικής συσπείρωσης που θα έχει αφετηρία τους χώρους δουλειάς, την κατοικία, τη συνοικία, αυτός ο αγώνας πρέπει να ενοποιείται μέσα από τα διάφορα μέτωπα πάλης και οι επερχόμενες τοπικές εκλογές μπορούν να έχουν ένα τέτοιο χαρακτήρα.
Εμπιστοσύνη λοιπόν στο κόμμα της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ, στις συνεργαζόμενες με αυτό δυνάμεις, στους αγώνες του κινήματος που θα ανοίγουν δρόμο για τη λαϊκή προοπτική και προκοπή.
Σαββίδης Παναγιώτης
Γραμματέας Ν.Ε Πιερίας του ΚΚΕ
Γραμματέας Ν.Ε Πιερίας του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου