Η βιωματική ματιά ενός μωρού του «Πολυτεχνείου»

Ουσταμπασίδου Διονυσία

Γεννήθηκα στη Ν. Ιωνία  Αττικής Σεπτέμβρη μήνα του 1973. Στην Αθήνα της Χούντας. Της Υ.Ε.Ν.Ε.Δ, των Συνταγματαρχών, της λογοκρισίας, των εξοριών στη Γυάρο και στη Λέρο.
Οι γονείς μου ήταν είκοσι χρονώ παιδιά. Γιατί έτσι τα λέμε σήμερα. Η μητέρα  δούλευε σε εργοστάσιο για δύο μιας και ο πατέρας ήταν φαντάρος. Μάλιστα λόγω του πραξικοπήματος στην Κύπρο, ήταν ένα μήνα αγνοούμενος, λίγο έλειψε να μείνω ορφανή. Υπηρέτησε 32 μήνες στο στρατό της Χούντας.

Οι γονείς μου, λοιπόν, θα μπορούσαν να είναι παιδιά του Πολυτεχνείου, αν δεν είχαν οικογένεια και σπούδαζαν αρχιτέκτονες.
Δεν ήταν οργανωμένοι σε κάποια παράταξη ή κόμμα, είχαν  πέσει με τα μούτρα στην επιβίωση Παρόλα αυτά  όταν οι νέοι αποφάσισαν μέσα σε μια πολυτεχνική σχολή να σηκώσουν το καπάκι μιας χώρας που έβραζε σαν καζάνι , συμμετείχαν συναισθηματικά, παρακολουθώντας την κατάσταση από το ραδιόφωνο.
Η αγωνία ήταν μεγάλη. Νέα παιδιά διώκονταν από νέα παιδιά(φαντάρους). Θα μπορούσαν να ήταν κι ο πατέρας μου. Έτσι, λοιπόν, είχα το προνόμιο να ζήσω καρέ καρέ τη Μεταπολίτευση.
Τα εγκλήματα της Χούντας κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τα ξέρω από αφηγήσεις και συνεντεύξεις αγωνιστών που διώχτηκαν. Μπορώ να έχω ,όμως, άποψη για τα εγκλήματα που έγιναν μετά τη Χούντα.
Η Χούντα φέρθηκε κατάπτυστα απέναντι στους  αντιρρησίες συνειδήσεως, την υπόσχεσή της, όμως, να νοικοκυρέψει το κράτος την κράτησε, δεν υποθήκεψε οικονομικά τις επόμενες γενιές.
Εγώ ,λοιπόν, το μωρό της εποχής του Πολυτεχνείου απόλαυσα τα αγαθά της επανίδρυσης του κράτους. Το ψωμί, την παιδεία και την ελευθερία που διεκδίκησαν αυτά τα παιδιά, καθώς ,όμως, και τη διακυβέρνηση της χώρας από αυτά τα παιδιά, που σαράντα χρόνια τώρα είναι πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής και της δημόσιας διοίκησης.
Είναι αυτοί που προτίμησαν να φάνε την προμήθεια παρά να παραδώσουν ένα δημόσιο έργο  της προκοπής. Είναι αυτοί που δημιούργησαν τις off-shore εταιρείες για να κλέψουν δημόσιο πλούτο στερώντας τον από ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες.
Έζησα καρέ καρέ την εξέλιξη της ιστορίας  μετά την επανάσταση του Πολυτεχνείου: τις μίζες , το ξεπούλημα της χώρας, τις αλλαγές στην παιδεία κάθε φορά που άλλαζε  ο υπουργός, την εξαθλίωση της υγείας, τα εργασιακά δικαιώματα που πήγαιναν περίπατο, τα εργοστάσια που «μεταναστεύουν», τα αγροτικά επιδόματα που έγιναν καγιέν , τζιπάκια και βίλες.
Τη μεταμόρφωση των ηρωικών παιδιών σαράντα χρόνια μετά σε διεφθαρμένους συνταγματάρχες της σύγχρονης πολιτικής ζωής. Μπήκαν στη Βουλή ΝΈΟΙ ΚΑΙ ΕΊΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΕΚΕΙ, λες και η εκπροσώπηση της δημοκρατίας είναι δημοσιοϋπαλληλική.
Πρώτα είπα Καμαλής(Καραμανλής) και μετά μαμά. Η τηλεόραση ήταν ανοιχτή στο σπίτι και ο ενθουσιασμός μιας Νέας Δημοκρατίας μεγάλος. Τόσο συχνά ακουγόταν στο σπίτι.
Οκτώ χρόνια μετά έζησα πάλι μεγάλες στιγμές. Είδα την οικογένειά μου να μοιράζεται τον ενθουσιασμό της αλλαγής.
Τον πατέρα μου με ντουντούκες και κόσμο να αλωνίζει στη Θεσσαλονίκη. Στους ώμους του να κουνώ τη σημαία κοιτώντας τον πράσινο ήλιο που θα ανατείλει και θα μεταμορφώσει την Ελλάδα σε Σουηδία και Δανία . Τραγουδώντας τους μεγάλους μας ποιητές , το μόνο καλό στην όλη διαδικασία.
Σαράντα χρόνια μετά κοιτώ και βλέπω έναν ήλιο που έχει δύσει και έναν πρωθυπουργό πάλι Παπανδρέου με μια καταθλιπτική μορφή σαν του πατέρα μου να προσπαθεί να μας σώσει με δάνεια.
ΔΑΝΙΑ ο πατέρας , ΔΑΝΕΙΑ  ο γιος.
Εικοσάρηδες επαναστάτες μπήκαν στην Ευρώπη  όπως μπαίνει το ανήλικο στο λούνα παρκ. Ελεύθερη είσοδος, παίζεις όπου θες, τρως όσο θες, ο μπαμπάς πληρώνει στην έξοδο. Μόνο που στη δική τους περίπτωση την επιπολαιότητά τους θα πληρώσουν οι επόμενες γενιές. Συντάξεις , επιδόματα, εφάπαξ, ασφάλιση, κοινωνικά προνόμια που σταματούν σ’ αυτούς. Υπό την απειλή του μνημονίου, σπεύσαν να κατοχυρώσουν τη σύνταξή τους. Ποιοι θα δουλεύουν για να την παίρνουν; Οι άνεργοι νέοι; Έγινα τριάντα επτά χρόνων, γιορτάζω τα γενέθλιά μου μαζί με την επέτειο του Πολυτεχνείου και κάθε τέτοια μέρα θυμάμαι πως ξεκίνησαν και πως κατέληξαν, τι έχω χάσει εγώ και τα παιδιά μου εξαιτίας τους.
Κέρδισα την ελευθερία του λόγου; Θα φανεί από το πώς θα αντιδράσουν σ’ αυτή την κατάθεση ψυχής. Το μεγαλύτερο έγκλημα ,όμως,  είναι που απαξιώνουν τις δειλές επαναστάσεις των νέων. Μην ψάχνετε Πολυτεχνείο σ’ αυτή τη γενιά λένε. Γιατί; Επειδή εντέχνως νομίζουν πως μας έχουν αποβλακώσει; Ασφαλώς η δική σας δικτατορία , του κεφαλαίου ,της παγκοσμιοποίησης , είναι χειρότερη από τη Δικτατορία της Χούντας. Η Χούντα ήταν μια παιδική αρρώστια που μετά τον πυρετό υποχώρησε. Εσείς είστε AIDS. Με το χρήμα αγοράσατε ιδέες , ψυχές, συνειδήσεις. Εξαθλιώσατε τις άμυνες του Έθνους
Αφού, λοιπόν, κυβερνά το μεγάλο κεφάλαιο, η αντίσταση πρέπει να είναι οικονομικού χαρακτήρα. Εγώ το μωρό του Πολυτεχνείου, της Μεταπολίτευσης, της εποχής της Μεταμόρφωσης των Ελλήνων από ιδεολόγους σε Τεχνοκράτες  παρακινώ τους συνομηλίκους μου να σβήσουν τη φωτιά της παγκοσμιοποίησης. Τώρα το καζάνι δε βράζει όπως τότε. Τώρα καίει σε χαμηλή φωτιά και εξατμίζει τον πλούτο της χώρας. Ως πότε; Ας κλείσουμε τη φωτιά κάτω από το καζάνι. Έτσι κι αλλιώς το νερό που έμεινε είναι ελάχιστο. Έχουμε ευθύνη απέναντι στα δικά μας παιδιά.