Ασπίδα προστασίας των ενόχων τα ΜΜΕ και αιτία που δεν παίρνει τέλος η τραγωδία μας

Του Γαβριήλ Θ. Λαμψίδη
lampsidis@gmail.com

Τα μαζικά μέσα ενημέρωσης θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχαν! Μπορεί να χάνουν φύλλα, τηλεθεατές και ακροατές, αλλά μέχρις ότου μπορέσει ο κόσμος να τα αντικαταστήσει, ώστε να μην στερείται το αγαθό της ενημέρωσης, τα μαζικά μέσα υπάρχουν για το σύστημα και πληρώνονται για να μην ενημερώνουν!
Άκουσα σήμερα μιαν αυθόρμητη αναφορά στην τραγικότητα της κατάστασης που βιώνουμε οι νοικοκυραίοι Έλληνες και παραδέχτηκα ότι όντως αποδίδει επακριβώς την πραγματικότητα. Οι Έλληνες μαθαίνουμε να μην ζούμε για να ζήσουμε! Αντιλήφθηκα  ενστικτωδώς  το βαθύτερο νόημα αυτή της εύστοχης παρατήρησης για το σήμερα των Ελλήνων και θύμωσα δημιουργικά.
Τα πράγματα χειροτερεύουν από λεπτό σε λεπτό για τους Έλληνες. Για τους γραικύλους, γι’ αυτούς που μας πήγαν ως πρόβατα στο σφαγείο, δεν συμβαίνει τίποτα! Είναι στα εστιατόρια, στα μπαράκια, στις βίλες που έφτιαξαν από τα κλεμμένα, είναι αραχτοί στο ντιβάνι της αναισθησίας.
Αυτή την ώρα που εγώ γράφω και οι πιο πολλοί από σας που με διαβάζετε κινδυνεύετε να πάθετε κατάθλιψη, μαθαίνοντας τι γίνεται γύρω σας και πόσοι γνωστοί σας έχασαν τη δουλειά τους, πόσοι άλλοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα έξοδα που δεν γίνεται να αποφύγουν, είναι τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης και τα παπαγαλάκια, που δεν αφήνουν να τελειώσει η τραγωδία μας.
Είμαι πάρα πολύ θυμωμένος μαζί τους, περισσότερο από πολύ, γιατί είναι τα μέσα και οι άνθρωποι, που γνωρίζω καλά το ποιόν τους και ακριβώς γι’ αυτό τους αποφεύγω. Είναι συντριπτικά περισσότεροι από τους φυσιολογικούς της δουλειάς μας. Βρίσκονται στην υπηρεσία των ξενόδουλων με τη θέλησή τους. Τους ανακάλυψαν, τους δοκίμασαν και τους χρησιμοποιούν  εναντίον μας!
Παίζοντας, για την ώρα, χωρίς αντίπαλο, δείχνουν να έχουν ξεχάσει ότι η χώρα αυτή δεν έπεσε μόνη της στο γκρεμό. Δεν αυτοκτόνησε. Κάποιοι την πυροβόλησαν στην καρδιά εξ’ επαφής! Όμως, τα μέσα και τα παπαγαλάκια, αναφέρονται στους ενόχους σαν να πρόκειται για κατάλευκα περιστέρια. Ως καλοί υπηρέτες, τους βοηθούν να βγάλουν από πάνω τους το ρούχο της ενοχής, που στάζει αίμα πια, και τους  βάζουν στο σαλόνι της δημοσιότητας προσφωνώντας τους με τα αξιώματά τους! Αμφιβάλλει κανείς ότι όλοι αυτοί οι τιποτένιοι, αν ήταν αξιωματικοί, μετά από μια αυτής της έκτασης πανωλεθρία, θα τους είχαν ξηλώσει τα γαλόνια και θα τους είχαν διαπομπεύσει δημοσίως;
Οι Έλληνες μαθαίνουμε να μην ζούμε για να ζήσουμε! Αυτό μόνον υπάρχει μέσα στο μυαλό μου και από τη στιγμή που το άκουσα είχα αποφασίσει οριστικά ποιο θα ήταν το θέμα του καινούργιου μου άρθρου. Τα μαζικά μέσα φταίνε για την τραγωδία μας που συνεχίζεται. Δουλεύουν …υπερωρίες για να σωθούν οι ένοχοι, επειδή το τέλος της τραγωδίας  μας θα είναι το τέλος τους…