ΤΟΠΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΕΙΑ 2010

ΓΗ ΠΑΤΡΙΔΑ
Μια καλοδουλεμένη και δυνατή παράσταση με την ομάδα του ΘΕΑΤΡΟΥ ΠΗΓΑΣΟΣ σε σκηνοθεσία Χάρη Αμανατίδη

Είσοδος ελεύθερη για το κοινό

του Αντώνη Κάλφα

Τα αγαθά μιας οργανωμένης παρέμβασης στον πολιτισμό  αρχίζουν και γίνονται ορατά. Έτσι λοιπόν από πέρυσΙ—ύστερα από έντονες παρεμβάσεις του γράφοντος και άλλων ανοιχτόμυαλων φίλων με κοινό προσανατολισμό σε ό,τι φορά τα πολιτιστικά πράγματα της Κατερίνης—διαπιστώνουμε κάποιες μικρές πλήν όμως σημαντικές αλλαγές στη νοοτροπία του ΠΟΔΚ (νοοτροπία και πρακτική που ελπίζουμε να έχει και συνέχεια). Ποιες  είναι αυτές οι αλλαγές; Πρώτα πρώτα υπάρχει ένα κεντρικό θέμα το οποίο κινητοποιεί το σύνολο των εκδηλώσεων (φέτος είναι η Κατερίνη των προσφύγων). Δεύτερον οι ενδιαφερόμενοι (φορείς, σύλλογοι και άτομα) αποτείνονται καιρό πριν με τις προτάσεις τους στον ΠΟΔΚ και συνεισφέρουν με αυτό που οι ίδιοι θεωρούν κομμάτι της δικής τους ταυτότητας. Τέλος, οι προτάσεις ψηφίζονται, με βάση πάντοτε τις ανάγκες και τους στόχους που θέτει ο ΠΟΔΚ, και ακολουθεί η πραγματοποίηση των εκδηλώσεων. Αυτό ακριβώς σημαίνει πως ο Πολιτιστικός Οργανισμός  μέσω του θεσμού των Αικατερινείων, φιλοδοξεί να μετατραπεί σε ένα εργαλείο παραγωγής πολιτισμού.

Τα εγκαίνια της έκθεσης ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ. ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ, έκθεση η οποία θα φιλοξενηθεί για 40 ημέρες στον χώρο της Αστικής Σχολής Αικατερίνης, είναι το πρώτο βήμα αυτής της παραγωγής πολιτισμού (η έκθεση σχεδιάστηκε και εγκρίθηκε έξι μήνες πριν) και περιμένει το φιλότεχνο κοινό της.

Το δεύτερο δείγμα παραγωγής πολιτισμού από τον ΠΟΔΚ συνιστά η παράσταση ΓΗ ΠΑΤΡΙΔΑ η οποία επίσης έχει παραγγελθεί μήνες πριν. Αυτό σημαίνει ότι οι ηθοποιοί και ο σκηνοθέτης είχαν στην διάθεσή τους ικανό χρόνο προκειμένου να φέρουν σε πέρας μια καλοστημένη παράσταση. Ειδικά η παράσταση ΓΗ ΠΑΤΡΙΔΑ έχει τις δυσκολίες της (δυσκολίες τις οποίες υπερέβη με μαεστρία ο έμπειρος ηθοποιός και σκηνοθέτης Χάρης Αμανατίδης) αφού πραγματεύεται ένα οξύ και επίκαιρο θέμα (την προσφυγιά, τον ξεριζωμό και τη μετανάστευση όχι ως θέμα μόνον ελληνικό αλλά και ως παγκόσμιο πρόβλημα) και στηρίζεται όχι σε ένα αυτοτελές κείμενο αλλά σε ένα σύνολο κειμένων διαφορετικών συγγραφέων και διαφορετικών τρόπων γραφής: από την ονειρική, συνειρμική γραφή της Μάρως Δούκα και το καυστικό, αντιρατσιστικό χιούμορ του Αντώνη Σουρούνη μέχρι τις ρεαλιστικές, σχεδόν νατουραλιστικές απεικονίσεις της προσφυγιάς του δικού μας Τάκη Δεληγιαννίδη.

Τα κείμενα που μετέτρεψε σε θεατρική παράσταση ο σκηνοθέτης υπογράφουν εννέα συγγραφείς εκ των οποίων οι τέσσερις είναι οι Αντώνης Σουρούνης, Μάρω Δούκα, Άρης Σκιαδόπουλος και Δημήτρης Χατζής ενώ οι υπόλοιποι πέντε συγγραφείς είναι Κατερινιώτες (Τάκης Δεληγιαννίδης, Ευθύμης Χαλκίδης, Σάββας Κανταρτζής, Αντώνης Κάλφας και Γιάννης Τεκίδης). Τα λιτά και λειτουργικά σκηνικά έκανε η Βέτα Χαλαϊτζίδου και στην παράσταση μουσική ζωντανή παίζει ο ταλαντούχος Άρης Καπαγιαννίδης. (ένα ωραίο εύρημα του σκηνοθέτη αφού ο μουσικός βρίσκεται συνεχώς επί σκηνής και με την μουσική παιδεία του ενισχύει το προσφυγικό δράμα του ξερριζωμένου ατόμου αλλά και όλων των ηρώων). Συγκινητικοί και αισθαντικοί είναι όλοι οι ηθοποιοί της παράστασης ενώ οφείλω να υπογραμμίσω τη σπαρακτικότητα στην απόδοση των κειμένων των γυναικών του σχήματος. Παίζουν: Σπύρος Αναγνώστου, Τίνα Ιωαννίδου, Γιώργος Μπαλιάκας, Κατερίνα Παρλίτση και Γιάννης Χατζηιωαννίδης.