Στους μελετητές της ιστορίας της Ελληνικής Εκπαίδευσης είναι πολύ γνωστό το βιβλίο του ιστορικού Α. Δημαρά με τον εύγλωττο τίτλο «Η μεταρρύθμιση που δεν έγινε». Περιγράφει τις απόπειρες μεταρρύθμισης σε όλη τη διαδρομή του νεοελληνικού κράτους που διαρκώς εξαγγέλλονται, νομοθετούνται, αλλά στη συνέχεια ανατρέπονται, ακυρώνονται και τελικά … δεν γίνονται.
Το ίδιο έργο θυμίζει και η περίπτωση του Πέλεκα: Δεν υπάρχει Δημοτική Αρχή ή παράταξη τα τελευταία 25 τουλάχιστον χρόνια που να μην υποσχέθηκε την ανάπλαση της πολύπαθης περιοχής και μετατροπή της από σκουπιδότοπο σε χώρο πρασίνου και αναψυχής. Η πιο χαρακτηριστική «φάση του έργου» είναι η μελέτη έργων αντιπλημμυρικής προστασίας και ανάπλασης ύψους 6 δις (δραχμών) που εκπονήθηκε το 1999, πήρε ακόμη και έγκριση περιβαλλοντικών όρων για να παρέλθει έκτοτε άπρακτη η δεκαετία της έγκρισης χωρίς να γίνει τίποτε από όσα προέβλεπε: πάρκα, πεζόδρομοι και ποδηλατόδρομοι, πεζογέφυρες, χώροι στάθμευσης ποδηλάτων κ.ά.
Είναι γνωστή βέβαια η «βάσκανος μοίρα» που έχουν στη χώρα μας τα ποτάμια και τα ρέματα που έχουν …την ατυχία να βρίσκονται κοντά ή μέσα σε αστικές περιοχές: Συνήθως μετατρέπονται σε δρόμους, χωρίς μεγάλη δαπάνη, για να επιδείξουν εύκολο έργο οι εκάστοτε Δημοτικές Αρχές. Είναι άπειρα τα παραδείγματα, από τον αθηναϊκό Κηφισό μέχρι το δικό μας Μοσχοπόταμο που έχει μετατραπεί σε «λεωφόρο 19ης Μαΐου». Αλλά και όσα ποτάμια δεν καλύπτονται με άσφαλτο, μετατρέπονται σε οχετούς ακαθάρτων ή χώρους απόθεσης σκουπιδιών και μπάζων. Αυτή είναι η περίπτωση του Πέλεκα που δεν έπαψε ποτέ να είναι η …πίσω όψη της πόλης, παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις. Τα τελευταία δύο χρόνια, η Δημοτική Αρχή, με τη συνδρομή της Νομαρχίας, πραγματοποίησε, στο τμήμα του ποταμού που εφάπτεται στην πόλη, μια μεγάλη παρέμβαση με χωματουργικά έργα και ασφαλτοστρώσεις, χωρίς ξεκάθαρο στόχο και με πρόχειρες «μελέτες» που προσχηματικά έρχονταν στο Δημοτικό Συμβούλιο αφού τα έργα είχαν σχεδόν ολοκληρωθεί. Η Δημοτική Αρχή ισχυρίζεται ότι καθάρισε τον Πέλεκα από τα σκουπίδια. Όμως ακόμη και το προσωρινό αυτό αποτέλεσμα (γιατί η νέα εσοδεία σκουπιδιών και μπάζων είναι πάντα εκεί) επιτεύχθηκε με ένα μεγάλο τίμημα: Τη μετατροπή ενός μέρους της όχθης (ίσως και του ποταμού) σε ασφαλτοστρωμένο δρόμο που δε γνωρίζουμε για τι κυκλοφοριακό φόρτο προορίζεται. «Πράσινη διαδρομή ή περιφερειακός δρόμος;» ρωτούσε ένα δημοσίευμα το Φεβρουάριο του 2009. Η σημερινή εικόνα με τα φορτηγά και κάθε είδους οχήματα να πηγαινοέρχονται δίπλα στο ποτάμι, δίνει δυστυχώς την απάντηση και δικαιώνει όσους προειδοποιούσαν ότι το όραμα μιας περιοχής για περιπάτους, άθληση και αναψυχή δίπλα στο ποτάμι κινδυνεύει να θαφτεί στην άσφαλτο.
Είναι ευτύχημα για την πόλη ότι στο διάστημα αυτό αναπτύχθηκε ένα δραστήριο κίνημα πολιτών με πολλές ομάδες και οργανώσεις που αντέδρασαν στη σταδιακή μετατροπή του Λεύκου ποταμού σε σκέτη άσφαλτο. Είναι φανερό ότι η σθεναρή αντίδραση και η επαγρύπνηση των πολιτών ανάγκασε τις αρχές να περιορίσουν την παρέμβαση και τα γεωμετρικά χαρακτηριστικά του δρόμου και εξηγεί την αμηχανία και τις «θολές απαντήσεις» για το είδος και τους στόχους των έργων.
Ωστόσο, ένα μεγάλο μέρος του δρόμου έγινε, πριν από και ενάντια σε κάθε σχέδιο ανάπλασης. Και δεν πρέπει να μας καθησυχάζει καθόλου η υπόσχεση του απερχόμενου Δημάρχου, στο διαφημιστικό του έντυπο για «δέκα χιλιόμετρα παραποτάμιου δρόμου (!) που ετοιμάζονται να υποδεχτούν χιλιάδες επισκέπτες…». Μετά από μια επαναλαμβανόμενη διετή ρητορική για «πράσινες διαδρομές, πεζόδρομους και ποδηλατόδρομους» οι πραγματικές προθέσεις αποκαλύπτονται.
Το κίνημα των πολιτών πρέπει να επαγρυπνά. Όσοι συμμετέχουμε στην Πρωτοβουλία Πολιτών για την αλλαγή στο Δήμο Κατερίνης, θα αγωνιστούμε μέσα και έξω από το Δημοτικό Συμβούλιο για μια πραγματική ανάπλαση του Πέλεκα και όχι μια ακόμη αστική κακοποίηση με μπετόν και άσφαλτο. Στις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου είναι στο χέρι των πολιτών να δυναμώσουν τη φωνή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου