Πτωχεύουμε αισιοδοξώντας

του Αντώνη Νταγλιούδη

Βλέπουμε λοιπόν συνεχώς στο «γυαλί» στυλάτους και μη στυλάτους υπουργούς και κυρίως τον πρωθυπουργό να δηλώσουν διαρκώς σίγουροι, επιτυχημένοι και αισιόδοξοι.  Όπως οι πρώην έτσι και οι νυν από τον Οκτώβριο και μετά μας εξηγούν πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα, αλλά και με τι χαρακτηριστική μαεστρία πετυχαίνουν το ξεπέρασμα των σκοπέλων και άρα «να είναι σίγουροι και ήσυχοι οι πολίτες».  Οι ευθύνες βέβαια είναι πάντοτε στους άλλους, λες και αυτοί γεννήθηκαν τώρα, λες και στο «αμαρτωλό παρελθόν» δεν ήταν οι ίδιοι πρωταγωνιστές.

Η αλήθεια λοιπόν με απλά λόγια είναι ότι η χώρα δαπανούσε για δεκαετίες περισσότερα από όσα εισέπραττε στα ταμεία της.  Τα χρήματα που έλλειπαν τα κάλυπτε με δανεισμό που όμως διαρκώς μεγάλωνε.  Όμως όταν οι δανειστές είδαν ότι δεν έχει η Ελλάδα δυνατότητα αποπληρωμής αρνήθηκαν να δώσουν άλλα μέσω της υπερβολικής αύξησης των επιτοκίων.  Άρα έφτασε η χώρα στο να μην έχει να πληρώσει τις υποχρεώσεις της και να μην βρίσκει δανειστές.  Αυτό βέβαια όπως και να το δούμε λέγεται πτώχευση.  Η παρέμβαση του ΔΝΤ και της Ε.Ε. ήταν η έσχατη επιλογή.  Εξασφάλισαν κονδύλια επιβίωσης αλλά με ξεκάθαρη προϋπόθεση ότι θα επέβαλαν όχι μόνο τους όρους τους αλλά και θα αναλάμβαναν ουσιαστικά την διακυβέρνηση της χώρας.  Αυτή τη στιγμή ότι γίνεται θεσμικά, πολιτικά, οικονομικά είναι επιλογές της τρόικας.  Το μόνο που αποφασίζει μόνη της η κυβέρνηση είναι το που θα ταξιδέψει ο Γιώργος, με εξαίρεση τον Πάγκαλο που περιφέρεται αυτοβούλους και ασκόπως αμολώντας κοτσάνες  και αντιπολιτευόμενος τον εαυτό του και την… αντιπολίτευση, ανεβάζοντας πάντως την τηλεθέαση της πολιτικά χειμαζόμενης TV μας.
Όμως περνάει ο καιρός και φαίνεται ότι ούτε τα δάνεια στο ΔΝΤ και Ε.Ε. θα μπορέσουμε να πληρώσουμε.  Άρα συζητιέται η επιμήκυνση της σχετικής περιόδου, δηλαδή αναβολή δόσεων.  Αυτό επίσης ξεκάθαρα σημαίνει αναδιάρθρωση χρέους και ακόμα πιο απλά αυτό λέγεται ξανά πτώχευση.  Κάθε εξάμηνο δηλαδή η χώρα δηλώνει πτώχευση και αδυναμία να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της. 
Σ’ αυτό λοιπόν το σκηνικό υπάρχει ένας πρωθυπουργός που ταξιδεύει συνέχεια και διακηρύσσει την έναρξη αναπτυξιακής πορείας.  Δείχνει σαν να μην έχει καταλάβει τι γίνεται (προσωπικά αυτό το πιστεύω – αλλά δεν έχει σημασία) και μιλάει για μια διεφθαρμένη Ελλάδα που μόλις ανακάλυψε.  Οι   λαμπεροί υπουργοί εξαγγέλλουν το επικείμενο τέλος της κρίσης και όλοι είμαστε σίγουροι ότι τα επόμενα μέτρα λαϊκής αφαίμαξης δεν θα αργήσουν.
Εν τω μεταξύ οι Δ.Ο.Υ από τις οποίες αναμένονται αυξήσεις εσόδων είναι σχεδόν διαλυμένες, οι προμήθειες των νοσοκομείων συνεχίζουν να γίνονται με σκανδαλώδη τρόπο υπό την πίεση των σχετικών μεγαλοεταιρειών, και τα περισσότερα ασφαλιστικά ταμεία που ευθύνονται για τεράστια ελλείμματα δεν έχουν καν διοικήσεις.  Στις ζημιογόνες δημόσιες επιχειρήσεις δεν αλλάζει τίποτε και το μονο που προωθείται (αφού αποδέχονται την ανικανότητα διαχείρισής τους) είναι η πώλησή τους.  Για μείωση δε της φοροδιαφυγής ούτε λόγος αφού λύθηκε το θέμα μέσω… αποδείξεων στις φορολογικές μας δηλώσεις.
Και η σημαντικότερη αιτία της ασθένειας, η δημόσια διοίκηση, παραμένει ανέγγιχτη.  Συνεχίζει ατάραχη.  Κομματισμός, πελατειακή λογική, γραφειοκρατία, αναξιοκρατία και καμία αξιολόγηση με καθημερινές, απίθανες ιστορίες τρέλας, ακινησίας και ανευθυνότητας.
Όμως απ’ ότι φαίνεται η ιστορία είναι προδιαγεγραμμένη.  Δεν θα συμβεί τίποτα θετικό αφού οποιοδήποτε  ουσιαστικό δομικό μέτρο θα πρέπει να στρέφεται κυρίως κατά του εαυτού τους και άρα δεν θα ληφθεί.  Δεν θα συζητήσουν για σοβαρό αναπτυξιακό σχεδιασμό (η πρακτική τους φτάνει μέχρι την αναζήτηση Κινέζων και Αράβων λεφτάδων).  Για να γίνει αυτό πρέπει να βγει οι κοινωνία στο προσκήνιο, που όμως θα δημιουργήσει προβλήματα στην καθυστερημένη αρτηριοσκληρωτική τους λειτουργία και ύπαρξη.    Θα συνεχίσουν να κάνουν δηλώσεις αισιοδοξίας, να αναζητούν πόρους από τους απλούς πολίτες, σπρώχνοντας την κοινωνία προς την εξαθλίωση και το πολύ – πολύ να αλλάξει κάποια στιγμή κυβέρνηση.
Όταν βέβαια λέμε νέα κυβέρνηση εννοούμε την τυπικώς προβλεπόμενη γιατί το ουσιαστικό κουμάντο θα το κάνει για πολλά – πολλά χρόνια η τρόικα του ΔΝΤ και της Ε.Ε.   Τα κλειδιά δυστυχώς τους παραδόθηκαν μάλλον οριστικά.