Μια κρίσιμη μάχη μέσα σε ιδιαίτερα σύνθετες συνθήκες είναι αυτή που δίνει η εργατική τάξη μπροστά στο ξημέρωμα της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας την Πέμπτη 20 Μάη.
Απέναντί της δεν έχει μόνο όσους με τα νέα μέτρα αυξάνουν τα βάρη στην πλάτη της. Απέναντί της έχει και όλους εκείνους που «βγάζουν λάδι» την πολιτική που έχει στον πυρήνα της το τσάκισμα των λαϊκών κατακτήσεων, τη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση του λαού, με κάθε τρόπο, σε κάθε περίοδο, ανεξάρτητα από το αν υπάρχει κρίση ή όχι. Δεν αρκεί να καταγγέλλει κανείς τη μείωση των μισθών, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, το χτύπημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, άλλωστε τόνους κροκοδείλιων δακρύων για τα «επίπονα» (αλλά βέβαια ...«αναγκαία») μέτρα χύνει τις τελευταίες βδομάδες πρώτη και καλύτερη η κυβέρνηση.
Όποιος δεν αποκαλύπτει και δεν παλεύει ενάντια στη μήτρα που γεννά τα λαϊκά προβλήματα είναι αντίπαλος των εργαζομένων. Ειδικά σήμερα που υπάρχουν όλες οι υλικές προϋποθέσεις, όχι απλά για να διατηρηθούν, αλλά και για να διευρυνθούν τα δικαιώματα του λαού, για να ικανοποιηθούν πλήρως οι σύγχρονες ανάγκες του. Αυτή είναι η πλευρά από την οποία πρέπει να ενταθούν οι προετοιμασίες για την απεργία, με στόχο να μην πάει ούτε λεπτό χαμένο μέχρι το ξημέρωμα της Πέμπτης, με την εξόρμηση, τη συζήτηση στο σχόλασμα ή στο διάλειμμα, σε κάθε τόπο δουλειάς, κάθε εργατική γειτονιά. Να ξεκινά η κουβέντα απ' την ανάγκη την Πέμπτη να είναι ακόμα πιο πλημμυρισμένες οι συγκεντρώσεις και οι πορείες υπό τις σημαίες και τα συνθήματα του ΠΑΜΕ. Να δοθεί νέα αποφασιστική ώθηση στην απομόνωση των ηγεσιών ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, στη μαζική εγκατάλειψη των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Το Π.Α.ΜΕ δύναμη κρούσης για τον εργαζόμενο λαό
Τώρα, που είναι ώρα ταξικής ευθύνης και απόφασης για τους εργάτες, πρέπει να σκεφτούν και να βγάλουν συμπεράσματα σε βάθος.
Τα μέτρα που κάθε φορά περνάνε σε βάρος τους είναι αποτέλεσμα και του συσχετισμού δύναμης. Γι' αυτό ακριβώς και οι αγώνες στους οποίους χιλιάδες συναντιούνται τους τελευταίους μήνες με το ΠΑΜΕ, οι απεργίες κόντρα στις αποφάσεις ή την αδράνεια συμβιβασμένων συνδικάτων, οι Επιτροπές Αγώνα που δραστηριοποιούνται για την οργάνωση κινητοποιήσεων, αλλά και την ανάδειξη/αντιμετώπιση προβλημάτων κατά χώρο ή κλάδο, οι συλλογικές διαδικασίες (συνελεύσεις, συσκέψεις, εκδηλώσεις) ταξικών συνδικάτων και συνδυασμών που αναπτύσσονται με προσανατολισμό όχι απλά την περιγραφή των προβλημάτων, αλλά το περιεχόμενο που χρειάζονται οι αγώνες για να έχουν προοπτική, είναι αγώνες τεράστιας αξίας. Αγώνες πάνω στους οποίους μπορούν να στερεωθούν γερά οι βάσεις του πανεργατικού ξεσηκωμού, της λαϊκής συμμαχίας που απαιτεί η σύγκρουση και η ανατροπή των μονοπωλίων.
Αγώνες που θα δυναμώνουν ολόπλευρα, όσο πιο αποφασιστικά ξεμπροστιάζονται οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Οσο πιο μαζικά οι εργάτες τούς γυρνούν την πλάτη.
Δεν μπορεί η εργατική τάξη να αντιπαλέψει την αντιασφαλιστική επίθεση με δυνάμεις που καλλιεργούν συντεχνιακές λογικές, ακόμα και αντιπαράθεση μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, που εγκλωβίζουν (και έτσι αφοπλίζουν) τους εργαζόμενους σε επιμέρους ζητήματα (π.χ. τα ελλείμματα του ασφαλιστικού ταμείου ενός κλάδου, ζητώντας την εξαίρεσή του και προσπερνώντας την κατεδάφιση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης).
Όποιος δεν αποκαλύπτει και δεν παλεύει ενάντια στη μήτρα που γεννά τα λαϊκά προβλήματα είναι αντίπαλος των εργαζομένων. Ειδικά σήμερα που υπάρχουν όλες οι υλικές προϋποθέσεις, όχι απλά για να διατηρηθούν, αλλά και για να διευρυνθούν τα δικαιώματα του λαού, για να ικανοποιηθούν πλήρως οι σύγχρονες ανάγκες του. Αυτή είναι η πλευρά από την οποία πρέπει να ενταθούν οι προετοιμασίες για την απεργία, με στόχο να μην πάει ούτε λεπτό χαμένο μέχρι το ξημέρωμα της Πέμπτης, με την εξόρμηση, τη συζήτηση στο σχόλασμα ή στο διάλειμμα, σε κάθε τόπο δουλειάς, κάθε εργατική γειτονιά. Να ξεκινά η κουβέντα απ' την ανάγκη την Πέμπτη να είναι ακόμα πιο πλημμυρισμένες οι συγκεντρώσεις και οι πορείες υπό τις σημαίες και τα συνθήματα του ΠΑΜΕ. Να δοθεί νέα αποφασιστική ώθηση στην απομόνωση των ηγεσιών ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, στη μαζική εγκατάλειψη των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Το Π.Α.ΜΕ δύναμη κρούσης για τον εργαζόμενο λαό
Τώρα, που είναι ώρα ταξικής ευθύνης και απόφασης για τους εργάτες, πρέπει να σκεφτούν και να βγάλουν συμπεράσματα σε βάθος.
Τα μέτρα που κάθε φορά περνάνε σε βάρος τους είναι αποτέλεσμα και του συσχετισμού δύναμης. Γι' αυτό ακριβώς και οι αγώνες στους οποίους χιλιάδες συναντιούνται τους τελευταίους μήνες με το ΠΑΜΕ, οι απεργίες κόντρα στις αποφάσεις ή την αδράνεια συμβιβασμένων συνδικάτων, οι Επιτροπές Αγώνα που δραστηριοποιούνται για την οργάνωση κινητοποιήσεων, αλλά και την ανάδειξη/αντιμετώπιση προβλημάτων κατά χώρο ή κλάδο, οι συλλογικές διαδικασίες (συνελεύσεις, συσκέψεις, εκδηλώσεις) ταξικών συνδικάτων και συνδυασμών που αναπτύσσονται με προσανατολισμό όχι απλά την περιγραφή των προβλημάτων, αλλά το περιεχόμενο που χρειάζονται οι αγώνες για να έχουν προοπτική, είναι αγώνες τεράστιας αξίας. Αγώνες πάνω στους οποίους μπορούν να στερεωθούν γερά οι βάσεις του πανεργατικού ξεσηκωμού, της λαϊκής συμμαχίας που απαιτεί η σύγκρουση και η ανατροπή των μονοπωλίων.
Αγώνες που θα δυναμώνουν ολόπλευρα, όσο πιο αποφασιστικά ξεμπροστιάζονται οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Οσο πιο μαζικά οι εργάτες τούς γυρνούν την πλάτη.
Δεν μπορεί η εργατική τάξη να αντιπαλέψει την αντιασφαλιστική επίθεση με δυνάμεις που καλλιεργούν συντεχνιακές λογικές, ακόμα και αντιπαράθεση μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, που εγκλωβίζουν (και έτσι αφοπλίζουν) τους εργαζόμενους σε επιμέρους ζητήματα (π.χ. τα ελλείμματα του ασφαλιστικού ταμείου ενός κλάδου, ζητώντας την εξαίρεσή του και προσπερνώντας την κατεδάφιση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου