19 Μαΐου 1919 ημέρα Εθνικής Μνήμης. Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού

91η επέτειος 353.000 νεκροί θύματα της τουρκικής θηριωδίας.

Εμείς οι ποντιακοί σύλλογοι Ν. Πιερίας προσκαλούμε τον προσφυγικό ελληνισμό και όλους τους Πανέλληνες να έρθουν στο ετήσιο μνημόσυνο στον ιερό ναό Αγίας Αικατερίνης την Κυριακή 16 Μαΐου 2010 το πρωί, στη συνέχεια κατάθεση στεφάνων στην πλατεία γενοκτονίας και το απόγευμα στις 8 μ.μ στην πλατεία ελευθερίας της Κατερίνης με διάφορες εκδηλώσεις και με κεντρικό ομιλητή τον καθηγητή κ. Νεοκλή Σαρρή με σχετικό θέμα για την Γενοκτονία.


Λίγα λόγια για να μην ξεχνάμε την ιστορία μας.
Ο μήνας Μάιος προκαλεί αναμφίβολα ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση στους ποντίους Έλληνες. Ξυπνά μνήμες τραγικές από τις αλησμόνητες πατρίδες συνδεδεμένες με τη γενοκτονία και τον ξεριζωμό των προγόνων μας από τα αγιασμένα μέρη του Πόντου. Κάποιοι θέλησαν να σβήσουν την Ιστορία μας. Πανέλληνες δεν έσβησε το Γένος του ποντιακού ελληνισμού γιατί στο καντήλι της εθνικής του υπόστασης έριχνε το λάδι ο Θεός. Ήταν το έλεός του.
91 χρόνια μας χωρίζουν από το μεγάλο ξεριζωμό. Πόσοι άραγε γνωρίζουν εκείνο το αποτρόπαιο τουρκικό έγκλημα, πόσοι γνωρίζουν την εξόντωση των 353.000 Ελλήνων. Ας πάμε 91 χρόνια πίσω. Να θυμηθούμε και να θυμίσουμε, όχι για να ξύσουμε τις πληγές ούτε να αναμοχλεύσουμε πάθη. Μόνο και μόνο για να αποφεύγουμε την επανάληψη τέτοιων αποτρόπαιων εγκλημάτων. Τότε 353.000 Έλληνες σφάχτηκαν ή εξισλαμίστηκαν, 1.500.000 αναγκάστηκαν να ζητήσουν καταφύγιο στην Ελλάδα. Έσφιγγε η μάνα το παιδί στην αγκαλιά της και το τουρκικό μαχαίρι διαπερνούσε και τα δυο κορμιά που άψυχα σωριάζονταν στο άγιο χώμα της μάνας γης. Φωτιά και σίδερο, κρεμάλα και μαχαίρι αραίωναν τον Ελληνισμό.
Οι Έλληνες του Πόντου γνώρισαν την Βαρβαρότητα την αγριότητα των εγκλημάτων του Ισλαμικού τέρατος σε όλο του το μεγαλείο. Όσοι επέζησαν μέσα στην λαίλαπα της φυγής στα λιμάνια της Σμύρνης, Σαμψούντας, Τραπεζούντας κ.α ( ο συνωστισμός κατά την ανιστόρητη συγγραφέα Ρεπούση του Βιβλίου της ΣΤ Δημοτικού.) Ήταν τόσος ο τρόμος και η παράκρουση του πλήθους, που παλινδρομούσε σαν τρικυμισμένη θάλασσα στην προσπάθειά του να φύγει με κάποιο σαπιοκάραβο  από εκείνη την κόλαση της τουρκικής βαρβαρότητας τις θηριωδίες και με το σπαθί πάνω από το κεφάλι σφαχτήκαν οι πρόγονοί μας, διαλύθηκαν οικογένειες και χάθηκαν πολλά παιδιά Ο καθένας μόνος του έγραφε την δική του ιστορία. Βέβαια πολλά παιδιά στην πορεία της ζωής τους βρέθηκαν. Οι πρόγονοί μας μετέφεραν μαζί τους με το σταυρό του μαρτυρίου τους, τα ιερά τους αντικείμενα και το πλήθος των αναμνήσεών τους στην κοινή των Πανελλήνων Μητέρα την Ελλάδα.
Ο Ελληνισμός χωρίς τους Ποντίους θα ήταν σήμερα κατά πολύ φτωχότερος. Η 19η Μαΐου είναι η μέρα μνήμης, τιμής και χρέους. Είναι, λοιπόν, ώρα να αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε τη συνεισφορά αυτή και τιμούμε, στην πράξη σήμερα τη μνήμη των 353.000 Ελλήνων του Πόντου, που έπεσαν θύματα μιας απάνθρωπης εθνοκάθαρσης. Δίδαξαν και διέδωσαν πολιτισμό, αλλά σφαγιάστηκαν. Διώχτηκαν και ξεριζώθηκαν. Έκαναν τις κοινωνίες τους να ευημερούν, αλλά αντιμετώπισαν την καταστροφή. Όσοι επέζησαν έγιναν πρόσφυγες σε ξένους τόπους και λησμονήθηκαν από την ίδια την πατρίδα τους. Όσοι γύρισαν οι πατεράδες και οι μανάδες των περισσοτέρων από εσάς που γύρισαν  τότε εδώ έφεραν στην πατρίδα, λίγο χώμα, μία εικόνα και ατέλειωτες αναμνήσεις. Όλοι, όπου και αν βρέθηκαν, κράτησαν βαθειά την αγάπη τους για την Ελλάδα, που όμως τους πίκρανε. Γιατί και αυτό είναι αλήθεια. Είναι όμως σημαντικό, μια τέτοια ημέρα, να μην ξεχνάμε. Είναι σημαντικό, κάθε μέρα, ν’ αναλογιζόμαστε το χρέος που μας βαραίνει. Είναι σημαντικό να γνωρίζουν οι λαοί την ιστορία τους. Και η ιστορία του ποντιακού ελληνισμού αποτελεί τμήμα της ιστορικής διαδρομής των ελλήνων, σημαντικό κομμάτι της ιστορίας μας, που επιτέλους πρέπει να ενταχθεί στα σχολικά βιβλία και να παραδίδεται στις νέες γενιές, πρέπει να παραδίδεται από γενιά σε γενιά. Γιατί η ιστορία φωτίζει και διδάσκει. Ιστορία είναι η γνώση του παρελθόντος, που στοχεύει στην κατανόηση του παρόντος, με σκοπού την καλύτερη προετοιμασία του μέλλοντος.
Όμως η ψυχή τους τρέχει και θα τρέχει πάντοτε εκεί στον Πόντο και εκεί στη χώρα του Προμηθέα και τα χείλη τους ψιθυρίζουν πάντοτε.

Πάντα θυμούμαι και πονώ τη πατρίδας τον τόπον
ο νους μ επέμνεν εκεί κ’ αδά εν το κορμόπομ.

Τα δάκρυα τρέχνε ‘ς σο κατσί μ’ και λύετ’ η καρδία μ’
Σ’ έρημον την Πατρίδα μου κ’ ευρίουμαι καμοίαν.

Με πολύ σεβασμό και τιμή για την μνήμη των προγόνων μας.
Από το μέλος του Ποντιακού Συλλόγου «Παναγία Σουμελά»
Αραβίδης Γεώργιος 2351021100 email: aravitas@otenet.gr