Η εφαρμογή του πλαισίου λειτουργίας ενός τέτοιου σχολείου έχει τις καταβολές του σε νόμους τόσο της Ν.Δ. όσο και του ΠΑ.ΣΟ.Κ και εξυπηρετεί την αντίληψη ότι και η Παιδεία, ιδιαίτερα σε περίοδο οικονομικής κρίσης, είναι κόστος για το αστικό κράτος. Έτσι για να μειώσει το κόστος χρησιμοποιεί δύο εργαλεία. Το ένα είναι η αύξηση του αριθμού των μαθητών, μαθητριών σε 30 ανά τμήμα,αφού λιγότερο κοστίζει στον κρατικό προϋπολογισμό ένας εκπαιδευτικός που εκπαιδεύει 30 παρά ένας που εκπαιδεύει 10 ή 15 παρόλο που σ’ αυτή τη περίπτωση οι παιδαγωγικές συνθήκες μάθησης είναι καλύτερες και το αποτέλεσμα καλύτερο. Επιπρόσθετα στη μείωση αυτή συμβάλλουν και ένα σωρό άλλοι παράγοντες όπως οι μειωμένοι σε σχέση με πέρυσι διορισμοί και η διαφαινόμενη, από τις δηλώσεις της Χριστοφιλουπούλου, διεύρυνση των ελαστικών σχέσεων εργασίας ( αναπληρωτές – ωρομίσθιοι), η δεύτερη ανάθεση εφόσον κάποιος εκπαιδευτικός έχει και δεύτερο πτυχίο καθώς και οι συμπτύξεις σχολικών μονάδων. Eξάλλου αυτή η αντίληψη, ότι δηλαδή η Παιδεία αποτελεί κόστος για το αστικό κράτος, διακρίνει διαχρονικά όλους τους προϋπολογισμούς. Είναι χαρακτηριστικό πως στο όνομα των ελλειμμάτων για φέτος έχουν περικόψει 1.3δίς, για να πάνε τελικά στα ταμεία του δεινοπαθούντος κεφαλαίου.
Το δε δεύτερο εργαλείο είναι οι κάθε είδους «αξιολογήσεις» που προωθεί και το πρόσφατα ψηφισμένο νομοσχέδιο για την εκπαίδευση και η εγκύκλιος για την «αξιολόγηση» της σχολικής μονάδας όπως είναι η εσωτερική «αξιολόγηση» και η «αυτοαξιολόγηση» της. Με την εσωτερική «αξιολόγηση» ο διευθυντής της σχολικής μονάδας δεν αξιολογεί απλά τους συναδέλφους του, κάτι που συμβαίνει και σήμερα, αλλά μετατρέπεται σε μάνατζερ. Έτσι αυτού του είδους η «αξιολόγηση» σε συνδυασμό με την αποκέντρωση των αρμοδιοτήτων στο χώρο της εκπαίδευσης που περιλαμβάνουν την οικονομική αυτοσυντήρηση του σχολείου υποχρεώνει όλους τους παράγοντες του σχολείου να βρίσκουν πόρους συντήρησης του.
Από την άλλη η «αυτοαξιολόγηση» της σχολικής μονάδας και του εκπαιδευτικού έχει να κάνει με τους όρους λειτουργίας του «νέου» αποκεντρωμένου στους δήμους και στις περιφέρειες σχολείου. Δηλαδή έχει να κάνει με την αυτονομία του σχολείου ως προς τον προυπλογισμό, τα έσοδα και την προέλευση τους, το σύνολο των δαπανών και τον ορισμό τους ανά μαθητή ακόμη και τη διαμόρφωση, σύμφωνα με δηλώσεις της Διαμαντοπούλου και της σχετικής εγκυκλίου,του αναλυτικού του προγράμματος. Έτσι η «αυτοαξιολόγηση» σε τελευταία ανάλυση αποτελεί ένα εργαλείο που οδηγεί στη διαφοροποίηση των προγραμμάτων σπουδών, στη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης ( είναι ήδη μειωμένη κατά 1.3 δις) και στην επιχειρηματική δράση των σχολείων για ανεύρεση πόρων. Εξάλλου αυτό δείχνει η διεθνής εμπειρία όπου εφαρμόστηκε το αγγλοσαξονικό σύστημα ή αλλιώς «νέο»σχολείο. Για παράδειγμα στη Βρετανία και στη Ιρλανδία τα έσοδα των σχολείων εξαρτώνται από κουπόνια που αποδεικνύουν ότι οι γονείς των μαθητών αγόρασαν προϊόντα από το super market Tesco και που με βάση αυτά τα χρηματοδοτεί.
Επιπλέον θα πρέπει να σημειωθεί πως σε αυτή την «αξιολόγηση» συμμετέχουν και οι γονείς που όσο δημοκρατικοφανής και αν φαίνεται η συμμετοχή τους αποτελεί μια αντιδραστική διαδικασία γιατί μέσα από αυτή μεταφέρεται και σε αυτούς η ευθύνη για τα χάλια της εκπαίδευσης, ενώ υπεύθυνο για αυτά είναι το κράτος. Επομένως θα πρέπει και οι ίδιοι να συνεισφέρουν οικονομικά ή να βρουν χορηγούς για να λειτουργήσει το σχολείο ή να ανεχθούν την επιβολή τοπικής φορολογίας κάτι που αποτελεί μια από τις αρμοδιότητες των περιφερειών σύμφωνα με το νόμο για τον «Καλλικράτη». Για παράδειγμα στην Ιρλανδία γονείς και μαθητές αναγκάζονται να εργάζονται τέσσερεις ώρες εκτός σχολείου συσκευάζοντας προϊόντα ώστε το σχολείο να έχει έσοδα. Επίσης στο Βέλγιο και στην Ιταλία ψάχνουν να βρουν δωρεές ή συνάπτουν δάνεια. Όσα δε δεν θα έχουν έσοδα ή η τοπική κοινωνία δεν θα μπορεί να τα στηρίξει οικονομικά θα κλείνουν όπως συνέβηκε στη Δανία όπου τον τελευταίο χρόνο έκλεισαν 150 σχολεία και στην Πορτογαλία 800 ( εφημ.Καθημερινή και Α.Π.Ε).
Όλα αυτά συνθέτουν την εικόνα ενός καθ’ όλα αυτονομημένου και αποκεντρωμένου ως προς τις αρμοδιότητες σχολείου αφού αυτές σύμφωνα με το νομοσχέδιο για τον «Καλλικράτη» θα περάσουν εξολοκλήρου στη τοπική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση. Συνθέτουν την εικόνα ενός σχολείου ταξικά διαφοροποιημένου ως προς τη σύνθεση του, αφού η δυνατότητα ή αδυναμία των γονιών να το ενισχύουν οικονομικά θα τα ταξινομεί σε σχολεία των πλουσίων και σε εκείνα των φτωχών.Σχολείου διαφοροποιημένου ως προς το αναλυτικό του πρόγραμμα, αφού σύμφωνα με το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας οι επιχειρηματίες - χορηγοί μπορούν να καθορίζουν το 1/3 του σχολικού προγράμματος, όπως συμβαίνει στη Φινλανδία. Τέλος που το κόστος λειτουργίας του θα αποτελεί ευθύνη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εκπαιδευτικών και γονιών. Ενός σχολείου προσαρμοσμένου στις ανάγκες της αγοράς και όχι στις μορφωτικές ανάγκες των παιδιών μας.
Για αυτό με αφορμή και τις εκλογές για την τοπική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς θα πρέπει να εκφράσουν την αντίθεση τους σε όλες εκείνες τις δυνάμεις, ΠΑ.ΣΟ.Κ.-Ν.Δ.-Συν/Σύριζα-ΛΑ.Ο.Σ., που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην Κ.Ε.Δ.Κ.Ε και στην Ε.Ν.Α.Ε προώθησαν την αποκέντρωση και της εκπαίδευσης. Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά και λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού, οι αυτοαπασχολούμενοι δεν πρέπει να δεχθούν να τους φορτώσουν με νέα βάρη και την αμορφωσιά των παιδιών τους. Να στηρίξουν τις δυνάμεις της «ΛΑΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ» που αγωνίζονται διεκδικώντας Δημόσια Δωρεάν Ενιαία Παιδεία για όλα τα παιδιά χωρίς καμιά επιχειρηματική δραστηριότητα.
Ριαλάς Γιώργος
Μέλος της Γραμματείας Πιερίας του Π.Α.ΜΕ Εκπαιδευτικών
Μέλος της Γραμματείας Πιερίας του Π.Α.ΜΕ Εκπαιδευτικών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου